Smatra se da su prve pornografske fotografije napravljene 1840. godine, a prvi pornografski film snimljen u poslednjoj dekadi 19. veka. Prva glumica za koju se pouzdano zna da se skinula gola, bila je Luis Vili, u filmu ¨Le Bain¨, snimljenom 1896. godine. Neki teoretičari smatraju da je prvi film sa ¨izrazito pornografskim sadržajem¨ bio francuski ¨A l’Ecu ou la Bonne Auberge¨ (¨Na zlatnom štitu, ili dobar ulazak¨), snimljen 1908. godine. U centru pažnje je vojnik koji se vraća iz rata i nastojanje kelnerice iz krčme pored puta da zadovolji sve njegove želje.
Najstariji sačuvani američki pornić je ¨Slobodna vožnja¨ iz 1915. godine. Ovaj film je bio i prvi snimljen u prirodi, a obiluje korišćenjem titlova. Govori o vozaču koji primi dve autostoperke, a zatim svrati u obližnju šumicu.

Zajednička odlika ¨ranih pornića¨, iz perioda ¨nemog filma¨ jeste i primetna doza humora. Tako, recimo, u filmu ¨Slow-fire Dentist¨, glavni junak šapuće omamljenoj pacijentkinji koja sedi na zubarskoj stolici – ¨Ovo je novi metod pregleda¨, dok se na odjavnoj špici filma ¨Slobodna vožnja¨ poručuje – ¨Sve je dobro što se dobro svrši¨.
Nakon Drugog svetskog rata, zahvaljujući razvoju 16-milimetarske tehnike, omogućeno je da se ovakvi filmovi mogu videti i u privatnim kućama. Humor gotovo i da iščezava. Za snimanje porno filma bila dovoljna hotelska soba, dva “glumca” i kamera sa filmom. Najviše “prašine” u tom dobu podigao je film ¨Smart Aleck¨, koji je stvorio i prvu pravu porno zvezdu – Kendi Bar. U vreme snimanje, 1951. godine, ona je imala samo 16 godina, i zvala se, zapravo, Huanita Slašer. Kasnije je izjavljivala da nije baš sasvim znala u kakvom filmu treba da glumi.

Sredinom šezdesetih snimaju se i prvi filmovi u boji. Pored toga što je najveća produkcija porno filmova u Americi, po broju snimljenih filmova ovog žanra izdvajaju se i Francuska, Japan, Engleska, Meksiko, Kuba i zemlje Skandinavije. Za razliku od, recimo, latinoameričkih pornića, francuski su namenjeni sofisticiranijoj publici, pa često uz seks veličaju i naklonost ka gastronomiji i dobrom piću.
Nekoliko filmova iz pedesetih godina i dalje se smatraju klasikom žanra, kao, na primer, ¨Petit Conte de Noel¨ i ¨La Femme au Portrait¨. U prvom je glavni lik napaljena devojka koja sama provodi novogodišnju noć, sve dok se ne pojavi lično Deda Mraz. On joj poklanja mašinu za zadovoljavanje koja radi na pedale… Drugi film govori o mladom paru koji kupuje magičnu sliku, s koje likovi povremeno oživljavaju i prave različite seksualne vratolomije.

Američki teoretičari su napravili i studiju o zastupljenosti scena oralnog zadovoljstva u porno filmovima. Tako je, na primer, ovakvih scena bilo u samo 37 odsto pornića snimljenih dvadesetih godina, 48,5 odsto u onim iz tridesetih i četrdesetih godina, 68 odsto, odnosno 77,3 odsto u onim iz pedesetih i šezdesetih, a sada taj broj iznosi 100 odsto.
Sedamdesetih godina, porno filmovi počinju da se slobodno prikazuju u mnogim bioskopima.
Filmovi poput ¨Dubokog grla¨, ¨Iza zelenih vrata¨, ¨Wet rainbow¨ ili ¨Misty Bethoven¨ imaju velike budžete. Sve više je porno-zvezda, poput Linde Lavlejs i Merilin Čejmbers. Ova prva će, kasnije, postati vatrena feministkinja, žestoko protestujući protiv žanra koji ju je proslavio.

Najveća muška porno zvezda tog doba bio je Džon Holms, poznatiji kao ¨Mister 33 centimetra¨. Ipak, kada je reč o porno-glumcima, treba voditi računa o ¨specijalnim efektima¨. Jer, visoki glumci, metodom optičke varke, imaju i veće dimenzije svog “oružja“. U proseku, to “povećanje” može da iznosi od pet do sedam centimetara.
Od reputacije glumaca zavisi i visina honorara. Porno starlete primaju dnevnice i do 1500 dolara. Muškarci su malo jevtiniji – 250 do 500 dolara. Međutim, snimanje pornića najčešće traje samo jedan dan. Najčešće, karijera glumica u ovom poslu traje samo oko godinu dana, a najduže – tri do četiri godine. Muškarci su znatno izdržljiviji – oni “glume” u proseku 10-15 godina. Sve u svemu, uslovi rada su i dalje veoma teški i samo veoma retki dočekaju “penziju” – živi i zdravi.