Дојдовме дома. Јас се качив горе и го ставив мобилниот да се полни. Го вклучив и видов. Габриел ме барал. Заѕвонив. Се јави Габриел. Почна да ми објаснува за сношти. Јас го слушав. Потоа, ме праша: „Вики, како си ти? Да не имаше некој проблем?“ Ова ми требаше. Некој да ме праша дали сум добро. Некогаш е залудно прашањето, но грижата, љубовта и почитта е голема. Му се заблагодарив и тој продолжи: „Среќен сум. Пресреќен. Кога мислев дека е крај, налетав на тебе, убава девојко. Не можам да те извадам од мислите со твојата ангелска убавина. Те обожувам. Твоето прекрасно лице, твоите тврди гради.